क्योटो पनि जापानलाई चिनाऊने शहर मध्येको एउटा हो ।
टोकियो शहरमा धेरै बसेको भएर होला , टोकियो बाहेकको शहर गएर धुम्न मन पहिला देखीनै भएकाले आफ्ना बिदेशी साथीहरुसंग खान्साई शहर धुम्न गएको हुन्छ । ओसाका शहर पछि क्योटो शहर जान्छ ।
क्योटो लाई मियाको , क्योनो मियाको भनेर पनि चिनिदो रहेछ । तो र क्यो भनेर पनि भनिन्छ , यस शहरको आफ्नै इतिहास छ । ७९४ मा क्योटो जापानको राजधानी थियो , त्यती बेला राजनितिक र संस्कृतिको केन्द्र पनि थियो ।
कालीदास जापान आएदेखीनै यो शहर एकपटक जान मन गरेको थियो , यो शहर र नेपालको काठमाडौं , ललितपुर र भक्तपुर शहर संग धेरै मिल्छ जस्तो लाग्छ । किन्काकुजी , क्योमिजु देरा , झेनरिन्जी मन्दिर , एइखान्दु मन्दिर , जस्ता प्रख्यात मन्दिर धुम्न जान्छ । निसिकी मार्केट पनि धुम्न जान्छ । त्यहा टोकियोको भन्दा फरक बाताबरण , टोकियो भन्दा फरक मान्छेहरु र टोकियो भन्दा फरक दृश्यहरु ले कालीदासलाई मोहित बनाउछ । त्यहा विश्वभरीका बिभिन्न देशबाटबाट आएका प्रर्यटकहरु हुन्छन , कालीदास पनि धेरै प्रर्यटकहरु संग कुराकानी गर्दछ । तर त्यति बेला आफ्नो देश , आफ्नो जन्मस्थल सम्झन्छ ।
कालीदासलाई हामीले पनि हाम्रो नेपालका शहरहरु ( काठमाडौं , ललितपुर , भक्तपुर ) को पनि राम्रो मार्केटिङ गर्न सकेमा अझै प्रर्यटकहरुको सङख्या पनि बढय्यो कि भनि मनमनै कुरा खेलाउछ । हाम्रो नेपालमा पनि इतिहासिक स्थलहरुको धेरै छन । हाम्रा राजनितिक पार्टीका राजनेताहरुले पुराना स्थलहरुलाई त्यती मान्यता दिदैनन , देशबाट राजशस्था हट्यो भन्दैमा प्रचिनकालका मुर्तीहरु भत्काउने , जलाउने गर्छन । पुराना स्थल , भबन लाई राम्ररी जोगाउन सकेमा र त्यसको राम्रो मार्केटिङ गर्न , ब्यबस्थापन गर्न सकेमा जापानको क्योटोमा विश्वभरीबाट प्रर्यटकहरु आए जस्तै , नेपालमा पनि धेरै भन्दा धेरै प्रर्यटकहरु आउथे कि जस्तो लाग्छ ।
कालीदास र साथीहरु क्योटोमा एक रात बसी भोलिपल्ट कोबे तिर लाग्छन । कोबे जापानको छेटौ ठुलो शहर हो । ह्योगो क्षेत्रको राजघानी पनि हो । कोबे शहर चाही १८५३ मा बिदेश ( पश्चिम ) संग ब्यापार गर्ने शहरहरु मध्येको एउटा शहर हो । साथसाथै कोबे बन्दरगाह खान्साई क्षेत्रको ब्यस्त मध्येको एक बन्दरगाहमा पर्दछ । १९९५ मा हान्सीन क्षेत्रमा आएको ठुलो भुकम्पले कोबेका धेरै क्षेत्रहरु प्रभाबित भएका थिए । तर जापानीहरुको आत्मबिश्बास , धैर्यता र प्रयासले गर्दा भुकम्पले निम्याएका क्षेत्रीहरुलाई बिर्सेर , भुकम्प भन्दा पहिलाको जस्तै स्थितीमा फर्किन सफल भएका रहेछन । यसबाट पनि हामी नेपालीहरुले सिक्नु पर्ने कुराहरु धेरै छन । दुखमा नमात्तिनु र शुखमा नआत्तिनु भनेको जस्तै , प्रार्कितिक प्रर्कोप आएपनि हरेस नखाई , क्रमिकरुपमा प्रयास गर्दै गएमा अबस्यपनि शुखका दिन , हास्ने दिनहरु आउनेछन । हामीले यस्ता कुरा यस कोबेबाट सिक्नु पर्छ ।
कोबेका पनि प्रख्यात क्षेत्रहरु धेरै छन , कालीदासहरु पनि
इकुता मन्दिर , कितानो , कोबे हार्बरल्यान्ड , कोबे चाइनाटाउन , मेरीकेन पार्क , आकासी खाईक्यो पुल ,जान्छ । कोबे हिमालसंग पनि , समुद्रसंग पनि जोडिएको छ र हिमालको मिठो खानेकुराहरु , समुद्रको मिठो खानेकुराहरु दुबै पाईन्छ । साथसाथै जापानको अरु शहर जस्तै अति ब्यबस्थित भएको पाउछ । यस शहरबाट पनि नेपालले सिक्ने कुराहरु धेरै छन ।
कोबेको चाइना टाउनमा साथीहरुसंग धुम्दै गर्दा एकजना नेपालीलाई भेंटछ । काठमाडौं घर भई अहिले कोबेको जापानी भाषा स्कुलमा पढदै रहेछ । नेपालबाट आएको ६ महिना भएको रहेछ । आएको ६ महिनामा नै , यो जापानी भाषा पढेर काम छैन फ्युचर नै छैन जापानमा , बरु अमेरीका जान पाएको भए हुन्थ्योभन्ने कुरा गर्दछ । कालीदासले त्यो भाईलाई जापानको बारेमा जानकारी दिन आफ्ना दुखका दिनहरुको बारेमा बताउछ र भन्छ विश्वभरीका जुन सुकै देशमा गए पनि एउटै हो , पढने मान्छे ले जाहा पनि पढन सक्छ । नाच्न नजान्ने आँगन टेडो भनेको जस्तो , पहिला आफुले प्रयास गर्नु पर्दछ ,अठोट राख्नु पर्दछ अनि लगनका साथ पढदै जानु पर्दछ , त्यसपछि सबै कुराहरु आफै मिल्दै आउछ । जापानलाई दोष दिने हैन , पहिला आफु भित्र को दोष खोज्ने त्यसपछि त्यो दोषलाई मेटाउदै जानु पर्छ भन्ने सल्लाह दिन्छ ।
केही समय त्यो भाई संग कुरा गरि , साथीहरु भएको होटलमा फर्कन्छ । त्यो दिन साथीहरुसंग होटलमा खान पिन गरि , बेलुका सुत्न भन्दा अगाडी बारमा गएर हल्का पिउछन । ओसाका , क्योटो र कोबेमा बिताएका कुराहरुको कुरा गर्दा गर्दै कति चाडो रातीको १ बजेको पत्तै पाउदैन । फेरी भोली पल्ट बिहानैको सिनखानसेनबाट टोकियो फर्कनु पर्ने हुनाले सुत्न गईहाल्छ ।
क्रमस.....................
